İkizlerle 45. gün: Sahne I

Gece yarısını çoktan geçmiş... Mama yapmak üzere mutfaktayım. Mutfakta olduğumun bilincindeyim ancak ne duyuyor ne de görüyorum. Her yer fulu... Bir süre sonra kendime geldim. Gördüklerim şöyleydi: Buzdolabından az irmik helvası olan bir tabağı çıkarıp mama için hazırladığım suyu onun içine dökmüşüm. Toz mama ise hasır nihalenin üzerinde minik bir tepecik oluşturmuş her nasılsa... İçeriden baştan beri derinlerden gelen ikizlerin erkeğinin şimdi ise gayet net ve gür ağlama sesleri...

Rabbime emanetsiniz çocuklarım...

Not: Aile boyu hastayız. Gece nöbeti yorgunluğunun yanına bir de ses kısıklığı ve şiddetli baş ağrısı eklenince böyle sahneler oluyor zahir.. Görelim Mevla neyler...

Uyku(suzluğu)m

Ne büyük nimetmiş sağlıkla alınan uyku. Uykusuzluğa dayanıklı bünyelerin bile bir dayanma noktası varmış meğer.. Öyle bir nokta ki artık kendini tanımaz hale geliyormuş insan. Duyguları ve fiilleri, refleks olarak gerçekleşmiyorlarsa, kontrol etmek oldukça zorlaşıyormuş. Başıma gelmese inanması zor bir durummuş vesselam...