Saat gece yarısını geçeli çok oldu. Ellerim vakti sınırlarını oldukça zorlamış olan yazımı hazırlama gayreti içerisinde klavyenin üzerinde dolaşırken çalmaya başlayan şu melodi yazmaya ara vermemi ve kabul olmuş duamız olarak gördüğüm bebelerimi sevmemi sağladı. Aslında hızla akan hayata bir dur tabelası kaldırdı, hislerime kulak vermemi salık verdi sakince kulağıma. Hislerim tamamen güzel olmasada kalbimi en güzeline akıttı, ikizlere...
Yolunu gözlediğim bebelerimi gerek gebeliğin getirdiği fiziki ve psikolojik rahatsızlıklardan gerekse hayatımızın eşlik ettiği tempodan yeterince sevemediğimi, onlarla sakin ve muhabbetli bir diyaloğu henüz kuramadığımı fark ettirdi. Aslında kendimin kendime ne denli kulak tıkadığımı...
İnsanın ihmal ettiği kendisidir aslında sevdiklerini ihmal ettiğini düşündüğü zamanlarda, öyle değil mi?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder