Telefonsuz Günler!

Annemin Kitaplığına çok teşekkür ederim bu benim ve küçük oğlum için de çok anlamlı daveti ve uyarısı için. Ben de telefonun zarureten de olsa elimde olmasının nasıl bir gergin ortam yarattığını farketmemle uzaklaştırdım telefonu oğlumla ikimizin günlük hayatından. Telefonu görünce muhakkak eline almak isteyen ve almazsa sinirlenen, alırsa ve bir süre sonra geri alırsam sinirlenen, telefonu karıştırırken sinirlenen oğluma onu eğlendirmek isterken zulmettiğimi farkettim. Yani bir şekilde o aletin hırsla karışık sinirliliğe sebep olduğunu...

Ne bulursa okuyan tiplerden olduğum için, neden kitap okumuyorum çocuğumun yanında diye sordum. Niye onsuz ortamlar bekliyorum okumak için.. Hem nasıl alışacak başka türlü benim onun yanında okumama, ki aksi bir hayat düşünemiyorum, şimdilik. Okunması kolay keyifli kitaplar bulundurunca elimin altinda ve sık bulunduğum odalarda ayrı ayrı sakin kaldığımda uzaniveriyorum kitaba. 2,5 yasindaki oğlum bölse de bir şey olmuyor, kapatıveriyorum. Bazen o da kitabını alip ya kendi karistiriyor ya da "anne onu birak bunu bana oku" diyor. Sayfayi veya konuyu bitirmek icin iki dk rica etsem de sorun olmuyor. Oğlum çok daha sakin bir çocuk ve benim için çok daha güzel sonuçlara vesile bir dinlenme şekli oldu . Televizyon bulundurmuyoruz evde ama bilgisayardan kendi oluşturduğum listemden bir şeyler izletiyorum arada sırada. Ancak kesinlikle periyodik değil. Periyodik görüntü izlemelerinin de aynı şekilde sinirlilik yaptığını farkettim çünkü. Şimdi en büyük mücadelem çevremiz de oğlumu sevenlerin (akraba, komşu, yabancı) muhabbet gösterisi olarak hemen, ilk olarak telefonlarından bir video bir resim göstermelerini engellemek. Telefonsuz günümüze merhaba!